Pierwszy dzień września budzi skrajne emocje. Niektórzy cieszą się z rozpoczęcia nowego roku szkolnego, inni – wręcz przeciwnie. Tego dnia zawsze powracam pamięcią do szkolnych lat, układania w szafkach książek i zeszytów, segregowania akcesoriów do piórnika...W tym roku jednak nasze szkolne skojarzenia poszły na drugi plan. Dlaczego? Poznałyśmy marzenie naszego nowego, wspaniałego Marzyciela  - Konrada.

Uśmiech Konrada przyciągał uwagę juz na klatce schodowej. Kiedy tylko przekroczyłyśmy próg, wiedziałyśmy, że to będzie niesamowite spotkanie. Konrad ze swoją siostrą Nicole i Mamą od razu wzbudzili naszą wielką sympatię. Na pierwszy ogień poszło oprowadzanie po pokoju dzieciaków. Przepiękne, kolorowe wnętrze wprowadziło nas w niemały zachwyt. Konrad z Nicole mieszkają w jednym pokoju, jednak nie kłócą się prawie wcale i świetnie się ze sobą dogadują, gdyż trzymają się umowy, że każdy sprząta po sobie swoje zabawki.

W rozmowie dowiedziałyśmy się wielu ciekawych rzeczy o naszym nowym Marzycielu. Zgodnie z naszymi podejrzeniami okazał się on być pełnym pasji i zainteresowań chłopcem. Rodzinka w tym roku wakacje spędzała między innymi na działce, gdzie Konrad z Nicole łapali robale! Z radością zaprezentowali nam narzędzia do łapania owadów – w pełni profesjonalny i humanitarny zestaw, pozwalający na dokładne obejrzenie każdego schwytanego delikwenta. Nas przeszły delikatne ciarki, szybko zmieniliśmy temat na bardziej przyjemny ;)) Największą pasją Konrada nie są jednak robaki. Chłopiec to zapalony piłkarz i kibic. Trafiłyśmy do Konrada w dniu meczu, zatem trudno byłoby nie pogadać o piłce. Ukochanym piłkarzem Konrada jest Robert Lewandowski – chłopiec posiada pokaźną kolekcję kart z wizerunkiem piłkarza. Na przełamanie pierwszych lodów wręczyłyśmy mu zestaw gadżetów z „Lewym”. Największe wrażenie wywarła na Konradzie skarbonka, w której postanowił od teraz zbierać pieniądze (chłopiec jest w tym całkiem niezły, udaje mu się oszczędzać spore sumy!). Konrad zaprezentował nam własnoręcznie wykonane piłkarzyki. Zabawka zrobiła na nas spore wrażenie, zwłaszcza że Chłopiec zaprojektował i wykonał ją samodzielnie. Czapki z głów!

Mama Konrada poczęstowała nas przepyszną szarlotką z zebranych na działce jabłek (nie omieszkałyśmy poprosić o dokładkę!), w rozmowie skakaliśmy z tematu na temat, wtem Konrad przypomniał nam, że przecież przyszyłyśmy odkryć jego Marzenie. „Mogę już powiedzieć???” zapytał chłopiec z blaskiem w oku, a my zamieniłyśmy się w słuch. Konrad – jak się tego troszkę spodziewałyśmy – marzy o spotkaniu z Robertem Lewandowskim i obejrzeniu meczu Reprezentacji Polski na Stadionie Narodowym. Opowiadałyśmy o innych kategoriach marzeń, przedstawiłyśmy inne możliwości, ale chłopiec pozostawał przy swoim. No dobra, od razu poznałyśmy, że to jest te największe marzenie.

Spotkanie mijało tak przyjemnie, że nawet nie zauważyłyśmy, kiedy zrobiło się późno. Konrad powiedział, że możemy zostać i wspólnie obejrzeć zmagania naszej reprezentacji – może podzielić się nawet przygotowanymi na mecz czipsami (ale nie za dużo, w trosce o nasze figury! ;) ).

Konradzie i jego wesoła Rodzinko! Dziękujemy za tak przyjemne spotkanie! Mamy nadzieję, że szybko uda nam się spełnić piękne marzenie. Energia Konrada na pewno zasili całą polską reprezentację ;))

Marzenie Konrada było tak wyjątkowe jak on sam, dlatego też potrzebowałyśmy dwóch dni, aby móc ze stu procentową pewnością powiedzieć, że znów się nam udało. Uczestnictwo w tej realizacji także podzieliłyśmy na dwa, idąc więc za ciosem, będą dwie części relacji, pisane przez dwie różne osoby. Gotowi? No to zaczynamy.

Dzień pierwszy, Stadion Narodowy w Warszawie, godz. 16.30

Kiedy przybyłam w umówione miejsce, była tam już grupa dzieci, które z wielkim podekscytowaniem czekały na wejście na teren Stadionu Narodowego. Wśród nich był też uśmiechnięty od ucha do ucha Konrad, któremu towarzyszyła mama. Zanim usłyszeliśmy sygnał do startu i bramy raju zostały otwarte, Marzyciel kilka razy pytał, kiedy pójdziemy. Dawało mi to pewność, jak bardzo jego marzenie było prawdziwe i jak bardzo pragnął, aby się ono spełniło.

Kiedy w końcu nadeszła godzina „0”, ruszyliśmy w kierunku stadionu. Z każdym krokiem atmosfera robiła się coraz bardziej doniosła, a źrenice w oczach Konrada robiły się coraz szersze. Oto znalazł się w końcu w miejscu, które każdego dnia mijał w drodze do szpitala, i za każdym razem wyobrażał sobie, jak to jest być w środku tego wielkiego, biało-czerwonego budynku. Stadion z pustymi 60 tysiącami miejsc robi niesamowite wrażenie. Zadziwia nie tylko jego ogrom. Na zmysły oddziałuje też cisza, przerywana krokami nielicznych, znajdujących się w nim osób oraz echem, jakie one wydają. I choć panował tam chłód, emocje robiły swoje i rozgrzewały Konrada.

Nasze spotkanie z Robertem Lewandowskim zaczęło się od treningu. Choć bardzo chcieliśmy uczestniczyć w nim fizycznie, musieliśmy ograniczyć się tylko do obserwacji dających z siebie wszystko zawodników i ich mentalnego wsparcia. Myślę, że wyszło nam to całkiem nieźle, skoro nawet podczas próby meczu padła bramka. Wierzymy, że stało się tak dzięki kibicowaniu Konrada.

Po udanym treningu piłkarze byli już tylko do naszej dyspozycji. Przechadzali się po obrzeżach murawy niczym hollywoodzkie gwiazdy po czerwonym dywanie. Konrad z wielkim podekscytowaniem obserwował każdy ruch Roberta Lewandowskiego. Nie mógł uwierzyć, że naprawdę go widzi, że osoba, którą do tej pory podziwiał jedynie z ekranu telewizora, znajduje się zaledwie kilka metrów od niego. Z całych sił ściskał w dłoni czerwoną czapkę z daszkiem z logo klubu, w którym sam do niedawna grał. Wymyślił, by to właśnie na niej swój autograf złożył jego idol, że to będzie taki magiczny amulet, który będzie pomagał strzelać bramki, kiedy sam wróci na boisko. Pomysł został oczywiście wcielony w życie, a czapka od razu znalazła się na głowie chłopca i opuściła ją dopiero w domu.

To nie był jednak koniec atrakcji, bowiem Konrad wyszedł ze spotkania z pokaźną kolekcją zdjęć naszych piłkarskich orłów. Znaleźli się na nich m.in. Łukasz Piszczek, Kamil Grosicki i Grzegorz Krychowiak, ale nie zabrakło też trenera Adama Nawałki i prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej Zbigniewa Bońka, o którym Konrad postanowił poszerzyć wiedzę, jak tylko znajdzie wolną chwilę.

Po spotkaniu Konrad wrócił do domu i wiem od jego mamy, że emocje z nim związane nie opuściły go do dziś. Wierzę, że pozostaną z nim na długo. Dziękuję Ci Konradzie, że mogłam przeżywać je razem z tobą.

Justyna

Dzień drugi, również Stadion Narodowy w Warszawie, godz. 17:00

Dotarcie na Stadion w dniu meczu to nie lada wyzwanie! Jechałam zapchanym tramwajem pełnym kibiców na spotkanie z Konradem i już czułam, że to będzie niesamowity wieczór. Nasz Marzyciel jest niezwyciężony – pomimo ogromnych emocji dnia poprzedniego, dobry humor i energia nie opuszczały go na krok. Uśmiech Konrada wyłapałam, pomimo ogromnego tłumu. Zapewnił mnie on o pełnej gotowości na kolejną porcję wrażeń.

Marzyciel z niesłabnącym zapałem opowiedział mi o pierwszym dniu realizacji tak, że poczułam się, jakbym sama brała w nim udział. Ekspresowo przeszliśmy przez bramki i weszliśmy na trybuny. Kiedy usiedliśmy na naszych miejscach, długo nie mogliśmy nadziwić się, że jesteśmy aż tak blisko murawy. Na boisko weszli piłkarze i rozpoczęli rozgrzewkę. Konrad bacznie obserwował Roberta przez cały czas trwania rozgrzewki. Uznał, że drużyna jest w dobrej formie, a co do naszej wygranej nie miał najmniejszych wątpliwości.

Kiedy z głośników rozbrzmiały dźwięki hymnu, wszyscy kibice stanęli na baczność. Ponad 57 tysięcy osób śpiewających hymn to bardzo wzruszający i podniosły moment. Następnie rozbrzmiał pierwszy gwizdek i rozpoczęła się gra. Konrad nawet przez chwilę nie spuszczał oka z boiska.

Pierwsza połowa zakończyła się sukcesem naszych – wynikiem 1:2. W przerwie kupiliśmy popcorn – Konrad wyznał mi, że oprócz piłki nożnej jego wielkie pasje to konstruowanie z Lego i… jedzenie;-) A wiadomo, emocje smakują znacznie lepiej w towarzystwie przekąski. Te na boisku sięgały zenitu, do bramek wpadały kolejne piłki, a końcówkę meczu przez nadmiar wrażeń musieliśmy oglądać na stojąco.

Opuściliśmy stadion na minutę przed końcem gry, aby zdążyć przedostać się do centrum, zanim ulice ogarną tłumy. Planowaliśmy powrót tramwajem, jednak okazało się, że zostały one wyłączone z ruchu. Wieczór był chłodny, co uniemożliwiało pieszą wędrówkę przez most. Zaczęłyśmy z mamą Konrada delikatnie panikować, ponieważ ze stadionu było już słychać wychodzących kibiców. Wtedy zdarzył się cud! Podbiegłyśmy do grupy osób, która kierowała ruchem na wyłączonych z niego ulicach. Trafiłyśmy na wspaniałego człowieka, który – pomimo grożących mu konsekwencji – zgodził się zawieść nas na drugą stronę Wisły swoim samochodem. Nie mogliśmy nadziwić się, ile bezinteresowności i dobra miał w sobie. Ogromne podziękowania! Jest Pan naszym bohaterem:)

Po przedostaniu się do bezpiecznej strefy odetchnęliśmy z ulgą. Nie muszę chyba dodawać, że uśmiech Konrada rozpromieniał wieczór do samego końca. Marzyciel bez najmniejszych wątpliwości wyznał, że spełniło się jego największe marzenie.

Konradzie! Ja również dziękuję Ci z całego serca za to, że mogłam Cię poznać i spędzić z Tobą tak niesamowity dzień! Dziękuję za wszystkie wspaniałe emocje, które dzięki Tobie dane mi było przeżyć:) Nigdy nie przestawaj marzyć!

Natalia

Dziękujemy Grupie LOTOS oraz Polskiemu Związkowi Piłki Nożnej za spełnienie marzenia Konrada.