W kolejne jesienne popołudnie pojechaliśmy do naszej nowej marzycielki. Przywitała nas wesoła siedmiolatka z rodziną. Oprócz Oli zasiedliśmy przy stole z mamą, tatą i jej uroczą 3-letnią siostrzyczką.

Ola chętnie z nami rozmawiała, opowiadała o swoim życiu i zainteresowaniach. Przy okazji cały czas biegała, skakała i śmiała się – strasznie ruchliwa z niej dziewczyna. Okazało się, że bardzo lubi Violette. Pochwaliła się nam swoimi puzzlami i innymi zabawkami… gdy zobaczyła to jej młodsza siostra, też postanowiła się pochwalić swoja kolekcją. Widać od razu było, że siostry bardzo się kochają i bardzo kochają swoich rodziców, ponieważ w przerwie między bieganiem tuliły się a to do mamy, a to do taty.

Gdy zapytaliśmy się Olę, czy wie skąd jesteśmy, okazało się, że… nie. Wytłumaczyliśmy jej, po co przyjechaliśmy. Był to swojego rodzaju prezent dla marzycielki, ponieważ następnego dnia obchodziła urodziny. Ola miała kilka pomysłów, ale największym jej marzeniem okazał się wyjazd do Disneylandu.

Najbardziej interesuje ją „taka wielka karuzela” przemarsz Kaczora Donalda, Pluta i Myszki Miki. To wszystko widziała w internecie i teraz jest gotowa by zobaczyć to w rzeczywistości.

Na koniec siostry zaprezentowały nam jeszcze, jak szaleją na swoich rowerach na podwórku. Po bardzo mile spędzonym popołudniu mogliśmy udać się do domu i zacząć działać. Czekamy na pomoc!

Ilekroć jesteśmy świadkami reakcji dziecka na spełnienie marzenia, pojawiają się w nas wielkie emocje, wzruszenie, niesamowita radość i uczucie szczęścia. Tym razem odczułyśmy to po wielokroć, bowiem w jednym czasie przyszło nam spełnić marzenia trzynaściorga dzieci.

15 sierpnia spotkałyśmy się z nimi po raz pierwszy na warszawskim lotnisku Okęcie. Początkowe nieśmiałe spojrzenia i delikatne uśmiechy szybko przerodziły się w bardziej odważne relacje. Dla niektórych dzieci było to spotkanie z dawno niewidzialnymi kolegami i koleżankami, których poznały w szpitalu, dla innych szansa na nowe znajomości, które z czasem być może przerodzą się w przyjaźnie. Bo choć nasi podopieczni przyjechali z różnych stron kraju, łączył je wspólny cel – dotrzeć do EuroDisneylandu.

Kiedy dzień później w godzinach przedpołudniowych naszym oczom ukazała się brama do raju z napisem „Disneyland Paris welcome”, nasi Marzyciele dosłownie wyskoczyli z siedzeń, które zajmowali podczas jazdy autobusem. Nagle w stosunkowo cichym pojeździe zapanował niesamowity gwar, słychać było śmiechy i okrzyki „Hurra Disneyland!”, „Jesteśmy w Disneylandzie!”, „O rety, Disneyland!”.

Dwa dni, które tam spędziliśmy, były przepełnione radością, uśmiechem, fascynacją, okrzykami zachwytu, ale też wzruszeniem, którego głównie dostarczały nam mamy naszych Marzycieli, szczęśliwe, że oto urzeczywistniają się sny ich ukochanych pociech. Obserwując je, podziwiałyśmy, że mimo trudów życia same nie straciły dziecięcej spontaniczności i razem ze swoimi latoroślami korzystały ze wszystkich atrakcji, jakie na tacy podawał im podparyski park rozrywki. A było z czego wybierać. Jednych fascynowały te strefy, w których poziom adrenaliny znacznie wzrastał, spieszyli więc czym prędzej na rollercoastery i do miejsc, które kryją w sobie mroczne tajemnice i w których straszy niejeden duch. Inni woleli atrakcje, które aż tak bardzo nie przyspieszały bicia serca, beztrosko zasiadali więc na kierownicą samochodzików, albo wyruszali w szaloną podróż latającym dywanem czy kręcącą się filiżanką. Grupa młodszych dziewczynek odliczała minuty do spotkania z Anną i Elsą, czyli bohaterkami „Krainy lodu”, kilkuletni chłopcy czym prędzej chcieli spotkać się z Chudym z „Toy Story” u bohaterami bajki „Auta”. Wszyscy cierpliwie czekali w kolejkach, aby móc uściskać swoich ulubionych bajkowych bohaterów i zrobić sobie z nimi pamiątkowe zdjęcia – wśród tych najpopularniejszych były oczywiście Myszko Miki i Minnie. Niesamowitych wrażeń dostarczyła wszystkim wieczorna parada z udziałem najpopularniejszych bajkowych bohaterów, a także nocny pokaz multimedialny na fasadzie zamku, którego kulminacją był pokaz sztucznych ogni. Co zabawne, niektórzy wracali z niego, smacznie śpiąc w ramionach ukochanych mam.

Tak oto minęły nam dwa cudowne dni w Disneylandzie. Gdyby zliczyć, ile w sumie pokonaliśmy kilometrów, zrobiłby się z tego niezły maraton. Grunt, że wszyscy ukończyli go z uśmiechem na ustach i radością w sercu. My do dziś słyszymy zaś chóralne „tak”, wykrzyczane przez naszą wesołą grupkę w odpowiedzi na pytanie: „czy spełniło się wasze marzenie?”. Dziękujemy wszystkim, dzięki którym było to możliwe.