Popołudniu razem z wolontariuszką Asią pojechałam w odwiedziny do naszej nowej podopiecznej Moniki. W środku zastałyśmy marzycielkę, która zaprosiła nas do rodzinnego stołu, gdzie czekałyśmy na herbatę. Od razu podarowałam rodzeństwo dziewczynki słodką czekoladą, a Monice dałam prezent w postaci księgi 3 „Pamiętników Wampirów”, która bardzo się jej spodobała! … bo przecież, która z nastolatek mogłaby się obyć bez przeczytania niczego, co jest związanego z wampirami! Gawędząc sobie tak o książkach, do domu przyjechał tata marzycielki, który podpisał niezbędne papierki i wbił się do naszej rozmowy.
Monika to przesympatyczna, miła i inteligenta dziewczyna. Rozmawiałyśmy sobie o szkole i innych luźnych tematach, o których, na co dzień się wspomina. Nadszedł jednak czas, żeby spytać Monisię, jakie jest jej największe marzenie … i czy w ogóle zastanawiałam się już nad czymś. Monika lubi siedzieć na Internecie, słuchać różnorodnej muzyki, fotografować, czyli wszystko, co ze sprzętem związane. Brakuje jej jednak dobrego telefonu, w którym mogłaby zmieścić wszystkie te aplikacje w jedną całość.
Dlatego Monika najbardziej marzy o smart fonie, czyli popularnie nazywanym iPhone.

Umówiliśmy się z naszą Marzycielką i jej mamą w Galerii Bałtyckiej, by właśnie tam wręczyć Monice jej wymarzony telefon. Zamówiliśmy kawę i deser i zaczęliśmy rozmawiać praktycznie o wszystkim. Rozmowa wciągnęła nas tak bardzo, że zapomnieliśmy, po co tak naprawdę się spotkaliśmy. :) A powód naszego spotkania był bardzo piękny! Przecież musimy spełnić marzenie! Wszyscy podnieśliśmy się z miejsc, a Tomek odczytał dyplom spełnionego marzenia. Następnie z Darią wręczyłyśmy Monice wymarzonego smartfona. Ogromnie się jej spodobał i wszyscy mamy nadzieję, że będzie się dobrze sprawował i długo działał!

Moniko, bardzo, bardzo cieszymy się, że mogliąmy Cię poznać i uczestniczyć w spełnieniu marzenia! Wspomnienia z tamtego sobotniego popołudnia zostaną w nas na bardzo długo, a może i na całe życie. :) Dzięki takim spotkaniom nasza codzienność staje się fascynująca. :)

Kochana Moniko – nigdy, przenigdy, nie przestawaj marzyć!