Na imię mam Karolina, mam 14 lat i uwielbiam muzykę.

Naprawdę długo kreowałam marzenie. Ciągle zastanawiałam się co mogłoby we mnie wzbudzić uczucie takiej pełni szczęścia, co mogłoby spowodować łzy wzruszenia, a przedewszystkim oderwać się od tego nowego świata jakim stała się choroba. Pragnęłam uwolnić wszystkie emocje ale w tak piekny sposób, żeby dusza poczuła się lekka. Uwolnić się od tej świadomości, że jestem chora. W końcu odetchnąć i zapomnieć. Chociażby na chwilę ...

Z Panią Mają znam się długo. Na tyle długo, że mogę jej powiedzieć o wszystkim i zawsze wiem, że da mi jakąś radę, coś podpowie. Lubię z nią rozmawiać.

Kiedy tak rozmawiałysmy przy herbacie, pani Maja opowiadała mi marzenia innych dzieci. Tak strasznie zachwycałam sie tymi pragnieniami, ale też było mi ciężko bo sama nie wiedziałam o czym tak naprawde marzę. Było to jesienne popołudnie, troche padało. Popatrzyłam w okno i głęboko zastanowiłam się co bym chciała teraz robić. "Chciałabym siedzieć w pokoju przy gorącej czekoladzie, posłuchac jak krople deszczu stukają o parapet i poprostu odpłynąć..."- pomyślałam. Już wtedy miałam przebłyski tego jedynego marzenia. Od ostatecznego wykreowania go dzielił mnie tylko krok. W końcu definytywnie odważyłam sie podjąć decyzję.

Na oficjalnym spotkaniu z wolontariuszką Karoliną  i Mają myślenie o marzeniu sprawiało mi przyjemność, a mówienie o nim wywoływało głęboki uśmiech :).

-Chciałabym dostać pianino. Poprostu usiąść i wygrać wszystko co mi z duszy płynie. Żeby ta melodia w końcu dała mi ukojenie... - powiedziałam i jak zwykle zamysliłam się...