Piotrek - Golden Retriever | Fundacja Mam Marzenie

Piotrek (11 lat)

Moje Marzenie
Golden Retriever

Stan marzenia
spełnione
zobacz inne marzenia spełnione

Kategoria marzenia
dostać
zobacz inne marzenia spełnione z tej kategorii


Pierwsze Spotkanie 2010-01-17	Spełnienie Marzenia 2010-05-12

Dzień rozpoczęliśmy stosunkowo wcześnie ( podobno), spotkanie pod biurem o 8:00. Anna siedzi na schodkach, Kasia idzie, Krzysztof dojeżdża Dzieckiem ( czterdziestą minutę w ciągu dwóch kilometrów). Katarzyna, jako Przewodnik nad Przewodniki, poskromiła drukarki, papiery i inne przerażające stworzenia, Krzyś obserwował swe Dziecko, Anna próbowała opanować GPS ( nie udało się). Kiedy wszystko zostało dopięte, udaliśmy się na krakowską wycieczkę w stronę ul. Pachońskiego, aby odebrać wymarzonego przez Piotrusia psiaka ( wycieczka potrwała lekko dłużej, niż zaplanowaliśmy, niestety pamięć i orientacja w terenie dwóch pań zawiodła – troszeczkę).

Tak, nie spodziewaliśmy się, iż z psem, jak z dzieckiem – przynajmniej, wcale nie co najmniej (!). W ciągu zapoznania się z zasadami wychowania naszego Pućka ( historia tegoż imienia, jak pozostałych trzech powinna być tu zapewne omówiona, tak więc uczyni się to w czasie najbliższym), Krzysztof, jako właściciel ciemnego dziecka, opanowywał strach przed jego ( dziecka ) najbliższą przyszłością – Puciek z Siostrzyczką nie ukrywali swego prawdziwego – czyt. wulkanicznego – usposobienia. Zdecydowanie. Po lekcji opieki, Pani Właścicielka z przywiązaniem w oczach i czułością, pożegnała swego pupila, oddając mu wszystko, co tylko mogła ( „Puciek, co Ci jeszcze spakować?”). Tak, byliśmy gotowi. Krzysztof zarzucił 15-kilogramowy worek karmy na plecy, Anna i Katarzyna zajęły się – zmiennie – psiakiem i resztą wyposażenia.

Na Simlpymarketowym parkingu przygotowaliśmy pieskie legowisko – na wszelkie ewentualności ( jak okazało się w czasie jazdy – konieczne), zapakowaliśmy wszystko, co potrzebne do drogi, łącznie z nami samymi i wio! W szeroką, daleką drogę!

Droga, cóż droga? Około czterogodzinna, z postojami – bardziej i mniej koniecznymi. Właścicielka, zaopatrując nas w gazety i ręczniki papierowe, czuła co się święci – Cerber, który chyba nigdy Cerberem nie był ( a to paradoks, Chłopak się pierwotnie zwie piekielnie, przemianowany nieformalnie na Pućka – staje się – imaginacyjno Rikiem, by … c.d.n.) źle zniósł drogę – razy dwa. Ale cóż to, poradziliśmy sobie z tym problemem, prawie – bezproblemowo ( rzec można tak, prawda?)! Wesoło, wesoło, wesoło – było. W końcu zmierzaliśmy ku temu niebu – ziemskiemu, by podarować tę Gwiazdkę z Nieba, dla Tego Chłopca! Jakże mogło być inaczej? Słoneczna aura, dopisywała nam – jeszcze większe – uśmiechy, choć nawet w czasie majowego deszczyku, nie zmienialiśmy radosnych grymasów twarzy! A jak?! Na ostatnim postoju przyozdobiliśmy pana psiaka soczysto zieloną wstęgą i ruszyliśmy dalej z coraz większą już niecierpliwością ( oczywiście pozytywną – jak najbardziej) spotkania! Przejeżdżając Lubatówkę za szkolnym autobusem ( nie, nie został on wspomniany bezcelowo!), wjeżdżając do Lubatowej, zdezorientowaliśmy się delikatnie – numeracją, tak więc, atakowaliśmy pytaniami, wracających ze szkoły, wysiadających z autobusu – uczniów – gdzie nasze, wyczekiwane 116? No cóż, chcieli pomóc, choć mapa w tejże wiosce jest wyjątkowo zagięta w przestrzeni. Tak więc, poznając sąsiadów lubatowskich, przemierzając uliczki, mostki ( także te dziurawe), mosty i inne, dojechaliśmy z kolejnym już pytaniem – „ Dzień dobry! Czy nie wie Pan, gdzie jest dom o numerze 116?”, na to usłyszeliśmy – „To tu!”. Uff! Byliśmy na miejscu! Z okna wyglądała już uśmiechnięta – od ucha do ucha ( co ja piszę?! Dookoła głowy!) buzia Piotra! Nie czuliśmy najmniejszego zmęczenia. Nim nasz Marzyciel wyszedł przed dom, Tata zdradził nam tajemnicę, którą przekazali Piotrusiowi Cyganie – nim pies go zobaczy, musi mu zawiązać oczy, trzy razy dmuchnąć w nosek i dopiero wówczas odwiązać chustę. Tak też się stało, Chłopiec wykonał zadanie i piesek był JUŻ Jego. Jego! Tak, byli dla siebie! Radość, jaka panowała na twarzy Piotrka, a przez twarz przebijała także ta, panosząca się w Nim całym, dodawała nam słońca, mimo chmur! Wpatrzony w ( …c.d. następuje :) Reksa, migotał tysiącem różnokolorowych wesołości! Wiedzieliśmy, nie mieliśmy wątpliwości – to było To. Kilka pamiątkowych zdjęć i Rodzice zaprosili nas do domu. Piotruś, ze swoim młodszym Braciszkiem Pawłem i psiakiem, zostali przez chwilę na podwórku. Chłopiec oprowadził nowego przyjaciela po jego nowym miejscu. Na Reksa czekało już wszystko, o czym pies może marzyć – legowisko, pełne pieskie wyposażenie ( Na pytanie sprzedawczyni w sklepie zoologicznym, jakie rzeczy ma dać, Piotr mówił : „najlepsze”) i co najważniejsze – nieskończone pokłady miłości! Zgodnie z zaleceniami, psiak pożarł kawałek białego serka i usiedliśmy do rozmowy. Mama przygotowała pyszny poczęstunek i ciepłą herbatkę, a my, przekazaliśmy Piotrusiowi wszystkie informacje, które zaczerpnęliśmy od Pani ( już teraz byłej) Właścicielki Goldena, zaś Tacie – wszystkie dokumenty. Piesek obwąchał i poznał cały dom. Piotruś od razu czmychnął do Reksa! Usiadł przy nim i rozmawiali sobie w tym przedpokojowym – już Ich własnym, tajemniczym – tylko Im dostępnym - (za)kątku. Ach! Usłyszeliśmy tylko, jak Piotruś dostrzegł piękno w oczach nowego Przyjaciela, resztę pozostawiliśmy tylko Im. Kiedy Golden zasnął, Piotruś przybył do nas na paluszkach, uciszając delikatnie Tatę : „Tato, ciszej, Reks śpi”. Tak … Cały Jego.

Międzyczasie, poznaliśmy Resztę Rodziny, która sporadycznie powracała po szkolnych trudach – jeden Pawełek, wyczekiwał tego dnia wraz z Piotrusiem, od początku. Naładowaliśmy się wszechobecną energią i musieliśmy wracać, czekała nad długa droga. Reks ułożył się w – chyba już wybranym przez siebie miejscu – przy sofie i przytulił do Piotrusia. Podzieliliśmy się śmiechami, pozdrowieniami, emocjami…i machając serdecznie i ciepło, utraciliśmy widok domu o numerze 116 z oczu – ale tylko z oczu! Przez najbliższą drogę dzieliliśmy się radością. Której, żadne z nas, nie było w stanie opisać.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się z Rodzinnym Domu Krzysia, oddychaliśmy świeżym, zielonym, przezielonym powietrzem! Urzekaliśmy się miejscem i czasem, wciąż wspominając Piotrusia i Rodzinę.

Upiliśmy się - powietrzem tego dnia. Bo radość, była wszędzie. Wszędzie.

Życzymy Piotrusiowi szybkiego - kolejnego powrotu do Domu i radości z Reksa i z Reksem!

Jesteśmy TAAAAAAAA(…)ACY szczęśliwi, że mogliśmy pomóc w spełnieniu tego właśnie, Twojego Piotrusiu, Marzenia!

Anna, Kasia, Krzysztof, ( Bożenka i Bogusz) !

P.S. Dziękujemy pogodzie za wytrzymałość, Wujkowi Kaziowi za cielaka i krowę, Mamie i tacie Krzysia za kurczaczki, Tomkowi i reszcie ekipy za powrotną cierpliwość, Goldenkowi za samochodową grzeczność, Turzy za widok, Krzysztofowi za szczęśliwy dojazd, Kasi za wspaniałe przewodnictwo. I wszystkiemu i Każdemu, komu tylko można za Tamten dzień.

Dziękujemy!

Sponsor Anonimowy
Marzenia, które już się spełniły
Przyłącz się do nas!

Ruch spełniania marzeń powstał dzięki ludziom z całej Polski, których połączyła idea bezinteresownej pomocy choremu dziecku i jego rodzinie. To na wolontariuszach opiera się cała struktura naszego ruchu i to oni są jego ambasadorami w swoim środowisku.
Dowiedz się więcej >

Dziękujemy!

Marzenia, które już się spełniły

Przyłącz się do nas!